Jeetje na een kort nachtje doodzenuwachtig opgestaan...maar wat wel maf was is dat het vanmorgen voor het eerst was dat ik niet baddend in het zweet wakker werd...

Niet dat niet ik spijt heb maar ik denk toch dat ik het fijn vind aan me leventje dat het een beetje voorspelbaar is....oke ook ik heb autistische trekjes

Lowlands was natuurlijk heerlijk veilig, ik ken het op me duimpje, ik weet wat ik kan verwachten en dat weet ik nu niet....maar we gaan het doen nog 1 daggie.

De laatste loodjes wegen het zwaarste, dat is zeker waar, laat het nu maar beginnen ipv al dat wachten tot je dan eindelijk mag! Nog wat kleine dingetjes in me tas proppen, me buiktasje (

) vullen met alle benodigde spullen. Niet dat ik morgen bij me moeder ben en denk 'hmmmm tickets zijn wel handig'.....lang leven het E-ticket

Dan komt morgen echt het ergste van alles: SCHIPHOL......o mijn god dat vind ik echt eng.... Stom he, en ik weet niet hoeveel mensen al tegen me gezegd hebben: 'Joh dat komt wel goed, het staat heel goed aangegeven, dat is echt niet moeilijk', het probleem is ook echt niet dat ik jullie niet geloof alleen doet me hoofd daar echt niet in mee.... Ik had al tegen me moeder gezegd dat ik ook wel met de trein erheen wilde hoor geen probleem. Maar me moeder zei: 'Echt niet, ik wil jouw wel weer zien zweten.....' Lekker he en bedankt ma, want de vorige keer was ik inderdaad net zo en toen heeft ze de tijd van haar leven gehad door mij uit te lachen en grapjes over me lijkbleke gezicht en me non stop trillende lijf te maken...ik kon echt wel kotsen.

Op de een of andere manier is nu nog erger en heb ik die symptomen nu al, moet je dus nagaan morgen op Schiphol zelf......

Als je me vraagt wat is dan nou zo erg aan Schiphol....nou het is zo groot en druk en daar hou ik niet van, zeker als er vertraging is en je zit te wachten met van die gillende kinderen om je heen, want ja ze gaan zich natuurlijk een keertje vervelen, al die mensen die haasten om ergens te komen, de grootsheid van Schiphol boezemd me zeker angst in...je kan daar echt verdwalen, zelfs met borden dat geloof ik echt...maar ja we kunnen niet zonder he, dus we hebben geen keus...

Ik heb me Ipod extra goed opgeladen en leuk boek mee om te gaan lezen dus als ik een uur van te voren rillend op me stoeltje zit in de (hopelijk) goede gate, dan moeten die twee me rustig houden, tot ik met me tril benen mezelf het vliegtuig in mag hijsen.

Dan ga je taxien, ook zo iets volgens mij is dat gewoon de tijd voor de piloot om zijn passagiers te pesten en te zieken.....optrekken en dan denken ja hoor daar gaan we, maar nee....ja hoor daar gaan we....nee toch niet en dan out of de blue, terwijl ik al ik weet niet hoelang de armleuningen en kussens van me stoel aan het fijnknijpen ben en me billen bij elkaar knijp hopend dat het snel voorbij is......DAAR GAAN WE!!! Nou eenmaal in de lucht is het geen probleem, er altjd vanuit gaan dat je neerstort is mijn motto, kan het altijd meevallen!

Nou dan nog landen ook niet leuk maar toch anders, het enige daar is te hopen dat je oren je niet verlaten in de strijd naar de landingsbaan..... Geland, aangekomen in The Land of the Fairies. Hopelijk hebben ze niet van die vreselijke leprachauns werken in het bagage ruim en laten ze gewoon me bagage langskomen op the wheel of bagage. Dat lijkt me echt het meeste vreselijke wat je kan overkomen op een vliegveld (behalve neerstorten natuurlijk, maar ja dat heb je ook niets meer aan je bagage), dat je je bagage kwijt bent.....brrrr ik moet er niet aan denken, maar ja op de een of andere manier ga ik ervan uit dat dat dan wel weer helemaal goed gaat.

Dan daar opzoek naar vervoer om me naar me eerste aanknopingspunt te gaan brengen in deze queeste......Newgrange....tenminste op de post-it in me Lonley Planet staat nummer 1 dus laten we die dan maar volgen

Vanuit daar kan ik jullie op de hoogte gaan houden, met het uiteindelijke doel om de ring te vernietigen en terug te komen naar de Shire.....o nee dat was een ander verhaal......

Mam dank je wel voor de extra foto`s nou maar hopen dat er wel internet is om me verhaal te vertellen en me foto`s te spuien